The Fall of Thorns 2: Austin McClennan

Chapter 9

“HINDI na kita masusundo pa. Pero may ibang magsusundo sa `yo bukas nang umaga. May kailangan

lang akong asikasuhin ngayon kaya napaaga ako ng dating dito sa rest house. Pero `wag kang mag-

alala, ako ang unang sasalubong sa `yo sa pagdating mo rito, kasama ang mga magulang ko.”

How is it possible that despite my own pain, my own burdens, I can still feel yours? naisaloob ni Maggy

bago pagod na pagod na isinandal ang ulo sa headboard ng kanyang kama. Hinayaan niyang pumatak

ang kanyang mga luha na kanina pa nagbabantang bumagsak simula nang magtalo sila ni Clarice sa

kwarto niya.

“May problema ba?” namamaos ang boses na nagawa pa ring itanong ni Maggy. Austin’s voice was

unexpectedly sad that night. No, sad was in fact, an understatement. Austin sounded lifeless.

“Mahal na mahal kita, Maggy,” sa halip ay sagot ni Austin.

Naipikit niya ang nananakit na mga mata nang marinig ang pagsuyo sa boses ni Austin sa kabilang

linya.

“You can break me and everything that I have, sweetheart. But please, not my heart. Spare it.”

Mariing nakagat ni Maggy ang ibabang labi. She can never break Austin’s heart without breaking hers.

Dumilat siya at napatitig sa litrato ng mga magulang sa bedside table.

Sa nakalipas na mga taon, araw at gabi, ay walang sandaling hindi siya nangulila sa hustisya.

Nangulila siyang makalaya mula sa pagkakabilanggo sa sakit sa puso niya. At magiging posible lang

ang paglayang iyon sa oras na maipakulong na nila si Benedict, makuha ang mga ari-arian nito gaya

ng ginawa ng lalaki sa kanila o hindi kaya ay makuha ang mismong buhay nito gaya ng ginawa sa mga

magulang niya.

Nang planuhin ni Maggy ang paghihiganti ay pumasok ang bagay na iyon sa kanyang isipan, ang kitlin

din ang buhay ni Benedict. Tutal, kahit gawin niya iyon ay kulang pa rin iyon dahil dalawang buhay ang

walang awang kinuha nito sa kanila ng kakambal niya.

Back then, she wouldn’t hesitate to kill him in whatever way she can, she was willing to go that far. At

sa nadiskubreng kasalukuyang kondisyon ni Benedict ay alam ni Maggy na magiging posible ang plano

niya… Kung hindi lang biglang nakialam ang kanyang puso. Pero naniniwala pa rin siyang hindi

nararapat kay Benedict ang sakit na dinaranas nito. Napakasimpleng kaparusahan lang niyon kumpara

sa laki ng mga kasalanan nito.

Hindi, ilang sandali pa ay nagrerebeldeng naisaloob ni Maggy. Hindi ko sinimulan ang lahat ng ito para

lang tumigil dahil lang sa letseng pagmamahal na ito.

“Nang mahalin kita, may na-realize ako,” pagpapatuloy ni Austin sa malambing pa ring boses. “Love is

just like running a business. It’s risky. Nakakatakot, nakaka-excite at nakakatuwa at the same time. And

then there will be times that you’d feel... powerless over the situations you never saw coming.

Ganoong-ganoon mismo ang nararamdaman ko ngayon.”

Mapait na ngumiti si Maggy. Iyon din mismo ang kanyang problema. “You’ve been talking in riddle

since you called, Austin.”

“Am I?” anang binata bago ito nawala na sa kabilang linya. Busy tone na ang sumunod na narinig niya.

Kung hindi lang siya masyadong nanghihina dala ng mga natuklasan ay siguradong tatawagan niya

ang boyfriend at uusisain. She would have never given up until she discovered what his problem was.

Pero hindi niya iyon magawa.

Damang-dama niya ang panghihina ng puso at isip niya nang mga sandaling iyon. At kung hindi niya

pa ipapahinga kahit sandali ang isip ay baka bumigay na siya.

Ibinaba na ni Maggy ang cell phone. Mayamaya ay inabot ang litrato ng mga magulang at idinikit sa

kanyang dibdib bago marahang pumikit. Muli niyang hinayaan na bumagsak ang mga luha mula sa

kanyang mga mata.

Mommy… Daddy... pagod na pagod na po ako. Out of all the things I’ve been through for the past

sixteen years, today’s events are the most exhausting.

NAITAKIP ni Maggy ang kamay sa bibig nang ang unang bumungad sa kanya sa hardin ng rest house

ng mga McClennan ay mismong... Si Benedict. Katulad ng sinabi ni Austin noong nagdaang gabi ay

sinundo nga siya ng isa sa mga tauhan nito at inihatid sa malaking bahay na iyon na gwardiyado.

Nang maigarahe ang sasakyan ay sinalubong si Maggy ng isang katulong at inihatid hanggang sa

hardin. Hindi niya inaasahang si Benedict kaagad ang makikita roon. Mag-isa lang ito sakay ng

wheelchair.

Umalis ang nurse ng matanda nang makita siya pati na ang katulong na nag-assist sa kanya papunta

sa hardin.

What is happening here? Dahan-dahan siyang lumapit sa nakatulala lang na matanda. Wala na

anumang bakas ng pagiging malupit sa anyo nito. He now looked so fragile. Sino ang mag-aakala na

ilang beses sa buhay nito ay nakapatay ito?

Parang binabayo ang dibdib na lumapit si Maggy sa wheelchair ni Benedict at hinawakan ang

magkabilang gilid niyon. Her instinct was to push the wheelchair away. Or just shoot him with the gun

on her bag. Puno ng galit at sakit na dinukot niya ang kanyang baril at itinutok sa lalaki.

Napasigok siya. “Every time I miss my parents, I kill you in my mind, Benedict. And it sucks, you know.

Because I can only do that in my mind. Heck, I’ve been planning your murder since I was thirteen!”

Tuluyang humagulgol si Maggy nang maalala ang butihing mga magulang. Walang bagay na mas

sasakit pa para sa isang anak na malamang walang awang pinapatay ng iba ang mga magulang nito.

Naninikip ang dibdib na napaluhod siya. Pero kung gagawin niya ngayon ang ginawa ni Benedict noon,

para niya na ring ipinaranas kay Austin ang mga naranasan niya. Nanginig ang mga kamay niya sa

naisip. Muli siyang napahagulgol bago niya dahan-dahang ibinaba ang baril. Parang napapaso na

lumayo siya sa wheelchair.

Hanggang sa mga sandaling iyon na puno ng sakit ang puso niya, si Austin pa rin ang nasa isip niya.

At sa bagay na iyon siya lalong nasasaktan. Because then and now, Benedict still wins.

Ilang sandali na nakaluhod lang si Maggy roon bago niya marahas na pinunasan ang mga luha.

Sinikap niyang tumayo. Content © provided by NôvelDrama.Org.

“Benedict…” daing ni Maggy. “How I wish I’m as cruel as you.” Muling namasa ang mga mata niya.

“Hindi ko akalain na may puso pa rin pala ako kahit paano sa kabila ng mga masasakit na ginawa mo

sa akin at sa pamilya ko. At nakakasakit lalo isiping hindi tayo magkatulad.” Pumiyok ang boses niya.

“Dahil gustong-gusto kong tumulad sa `yo sa mga oras na `to.”

Napahugot siya ng malalim na hininga at patakbong umalis ng hardin. Hindi niya magawang lumingon.

She was so afraid that she might change her mind and really hurt Benedict who could not even lift a

finger at that moment. Nang makita niya ang kasambahay na sumalubong sa kanya malapit sa gate ay

sandali siyang huminto.

“Bantayan ninyo nang maigi si Benedict. Hindi siya dapat iniiwang mag-isa. Baka kung mapaano pa

siya,” ani Maggy bago tuluyang umalis ng rest house.

Habang naglalakad palayo ay naging maliwanag sa kanya ang lahat. Everything was nothing but a

trap. Dapat ay nahulaan niya na iyon noon pang nagdaang gabi. Austin was up to something. Kahit pa

nagtataka ang gwardiya dahil napaaga ang pag-alis niya ay tumawag pa rin ito ng taxi para sa kanya.

Nang makasakay na ay mapait siyang napangiti.

Austin... Have you been able to prove something? Anuman ang gawin mo, walang mananalo sa ating

dalawa. Dahil sigurado akong mahal mo ako. At doon pa lang sa bagay na iyon, talo ka na... Kung

paanong talo rin ako.

“SEE? NOTHING happened,” mapaklang sinabi ni Austin sa ina habang pinagmamasdan nila ang

paglayo ni Maggy. Buong duration na nasa hardin ang dalaga at ang kanyang ama ay naroroon lang

sila at nagmamasid sa bintana sa library na siyang nakaharap sa hardin. “The ghosts you created were

the ones who are scaring you. Dahil hindi kailanman magiging katulad ni Papa ang babaeng mahal ko.

Makakahinga ka na nang maluwag. Your precious ex-husband is still alive,” aniya bago iniwan ang

nabiglang ina.

Sinugod ni Austin ang ina sa kwarto nito nang malaman niya mula sa mismong bibig ni Alano ang

katotohanan. Hanggang sa huling sandali ay pinipilit pa rin ni Alexandra na isalba ang imahe ni

Benedict. Pero huli na. Dahil ngayon, ano man ang gawin niya ay hindi na maibabalik pa sa dati ang

pagtingin sa ama, pati na sa ina sa ginawa nitong paglilihim sa kanilang magkakapatid ng totoo.

Sa ngayon ay si Ansel na lang ang nananatiling walang alam sa lahat ng iyon. Pinakiusapan siya ng

ina na huwag na muna iyong ipaalam sa huli. Hindi sa pinagbibigyan niya ang ina kaya nanahimik siya.

Sadyang hindi niya lang alam kung paano ipapaliwanag sa panganay na kapatid ang lahat. Austin was

sure that the truth will shatter his brother just as it shattered him.

Ni hindi niya maatim na tingnan ngayon ang mga magulang. Punong-puno ng hinanakit at galit ang

puso niya nang mga sandaling iyon. Kung nagkataong wala lang sakit ang ama ay gagawin niya ang

lahat ng makakaya para muling mabuksan ang kaso at siya pa mismo ang magsusuplong sa ama sa

ngalan ng hustisya para sa mga inagrabyado nito, para sa mga taong pinapatay nito, para sa mga

magulang nina Maggy at Clarice at para mismo... sa ikatatahimik ni Maggy.

Kahit pa nagkataong hindi ang mga Alvero at De Lara ang sentro ng kasamaan ng ama ay iyon pa rin

ang gagawin ni Austin. He will never tolerate anyone in his family to do that to people.

Pinasundo na lang niya si Maggy dahil nanliliit siya nang husto sa mga ginawa ng ama rito. He really

planned to make her see his father. Alam niyang iyon ang pangunahing rason ni Maggy sa pagbabalik

sa bansa. Gusto niyang ilabas nito ang lahat ng mga nararamdaman sa mismong harap ng kanyang

ama para mapagaan kahit paano ang bigat na kay tagal nang dinadala sa puso nito. Pinigilan ni Austin

ang kanyang ina nang tangkang lalapit sa dalawa sa hardin. Mahigpit niya ring ipinag-utos na

mapagsolo sina Benedict at Maggy.

And even when Maggy revealed her gun, Austin held on to the woman that he knew, to the

compassionate woman who had helped those little girls at the church, unmindful of the rain. Pinilit

niyang kalmahin ang sarili sa kabila ng halos himatayin nang ina sa kanyang tabi. Parang paulit-ulit na

namatay ang puso niya sa bawat nakitang pag-iyak ng dalaga pero pinanatili niya ang sarili sa library.

He could not possibly spoil her moment of grief. After everything Maggy had gone through, he owed

that to her.

Paalis na si Austin sa rest house nang pigilan siya ni Alano sa braso. Alam niyang nasaksihan din nito

ang mga nangyari. Bumalik doon ang kapatid nang araw na iyon nang malaman nitong pupunta rin

doon si Maggy.

“Austin, tigilan mo na ito, utang-na-loob. You are breaking our mother’s heart—”

“Do you actually think that she isn’t breaking mine?” marahas na pagputol ni Austin sa mga sasabihin

pa sana ng kapatid. “Niloko niya tayo! Ipinagkait niya sa atin ang totoo! Utang niya iyon sa atin bilang

mga anak niya! Even if she says a thousand times that she only did that all for love, I would still never

understand! Makasarili din siya katulad ni Dad—Benedict. Hell! Ni hindi ko siya magawang tawaging

ama.” Tumaas-baba ang dibdib niya sa pagragasa ng kanyang mga emosyon. “Mom taught us how to

have faith, how to keep the hope in our hearts burning during our toughest times. But she took those

faith and hope away when she denied us the truth. Nagmamahal ka rin, Kuya Alano.

“Mahal mo si Clarice, mahal ko si Maggy. Mahal natin ang mga babaeng dumating lang pala sa mga

buhay natin para maghiganti. At hiyang-hiya na rin ako sa sarili ko dahil sa kabila ng pananakit na

ginawa ni Benedict, gusto ko pa ring ipagsiksikan ang sarili ko kay Maggy.” Naihilamos ni Austin ang

palad sa kanyang mukha. “Minsan ba naitanong mo sa sarili mo kung paano kaya kung sa atin

nangyari ang mga nangyari kay Clarice at sa magkapatid na De Lara?

“Knowing how much we adored our father, we could have done the worse things to seek for justice. But

those ladies... They couldn’t even lay a finger on our father. Sa kabila ng lahat, minahal ka pa ni

Clarice. At nararamdaman kong minahal din ako ni Maggy. Our family had brought them so much

agony and yet they still loved us even if we never deserve it. At ang hirap-hirap isiping ang babaeng

pinakaiingatan natin, nasasaktan dahil sa atin, dahil sa katarantaduhan ng ama natin, dahil sa

hustisyang inilihim ni Mama sa atin.”

Natigilan si Austin nang makarinig ng impit na pag-iyak mula sa kanyang likuran. Hindi niya iyon

sinubukang lingunin kahit pa alam niyang sa kanyang ina nagmula iyon. Pinatigas niya ang kanyang

puso.

“Austin, son, I’m so sorry—”

“Right.” Kahapon niya pa naririnig iyon sa ina. “Maibabalik ba ng paghingi mo ng tawad ngayon ang

mga nangyari sa nakalipas na labing-anim na taon? It doesn’t make sense now, Mom! Mabibigyan ba

niyon ng hustisya ang mga nangyari? Will that even bring back Maggy’s parents? Will that save all of

us from this misery?”

Hindi nakasagot si Alexandra.

“Pasensiya na kayo pero sa tingin ko, matatagalan bago ko muling masikmurang bumalik dito.”

Mabibigat ang hakbang na umalis na si Austin at lumapit sa kanyang nakaparadang kotse. Nasasaktan

siya. Hindi niya rin kagustuhang saktan ang loob ng ina pero hindi niya kahit kailan babawiin ang mga

sinabi rito. Kailangan niya nang gisingin ang para bang natutulog na konsensiya nito na kinalimutan

siguro nito dahil lang sa pagmamahal sa kanyang ama, sa kagustuhang maprotektahan ang huli.

Si Alexandra ang kauna-unahang tao na nagturo sa kanilang magkakapatid kung paano ang

magmahal kaya nasasaktan siyang isipin na kabaliktaran sa mga itinuro sa kanila ang mga ginawa

nito. Ayon sa ina, ang pagmamahal ay hindi makasarili at palaging nakauunawa. Pero ano ang ginawa

nito?

He felt betrayed.

And Maggy... Just thinking about what she was going through right now made him want to explode.